20 april had een gewone dag moeten zijn. De vrouw van nummer 29 kwam zoals altijd tijdens de lunch even thuis om de honden uit te laten. De auto werd op dezelfde plek geparkeerd, de honden werden uitgelaten, en na een half uurtje liep ze terug naar de wagen om weer naar haar werk te gaan.
Maar zodra ze bij de auto kwam, zag ze dat er iets helemaal niet klopte. Over het portier aan de bijrijderskant zat een natte, viezige vloeistof uitgesmeerd. Niet per ongeluk, niet door de natuur, maar opzettelijk aangebracht.
Het was schrikken, maar vooral verbijsterend. Wie doet zoiets, midden op de dag, en waarom?
De camera geeft antwoord
Gelukkig hangt er in de straat een bewakingscamera die precies dat stuk van de parkeerzone filmt. Toen de beelden werden teruggekeken, viel alles op zijn plaats. Niet omdat er iets onverwachts te zien was, maar juist omdat de beelden exact bevestigden wat al vermoed werd.
Op het filmpje verschijnt de buurman in beeld. Hij loopt recht naar de auto toe, buigt zich naar het bijrijdersportier en maakt een beweging die zichtbaar gericht is op die plek. Daarna loopt hij rustig terug, zonder haast, alsof dit de normaalste handeling van de wereld is.
Op geen enkel moment verschijnt er iemand anders in de buurt van het voertuig. Het is één persoon, één handeling, één dader.
En toch ontkent hij alles. Hij ontkent zelfs dat híj op het filmpje staat. Een ontkenning die steeds surrealistischer wordt naarmate je bedenkt dat dezelfde buurman graag benadrukt hoezeer hij hecht aan eerlijkheid — vooral die van anderen.
Een dreigement dat ineens betekenis krijgt
Wat dit incident nóg wranger maakt, is een briefje dat de buurman enkele maanden eerder — op 14 september — door de brievenbus had gegooid. Een tekst, waarin hij dreigt “spijkers in de auto te jagen”. Het soort dreigement waarvan je hoopt dat het grootspraak is, of frustratie die nooit werkelijkheid zal worden.
Maar nu, na de besmeuring van 20 april, voelt dat briefje ineens minder theoretisch en meer als een vooraankondiging.
Hoewel de vloeistof geen spijkers zijn, blijft het patroon hetzelfde: een bedreiging uitspreken, later doen alsof het nooit is gezegd, en vervolgens exact het soort gedrag vertonen dat men had aangekondigd.
Het videomoment dat niets meer aan de verbeelding overlaat
Dit is het moment waarop woorden overbodig zijn. De beelden vertellen het verhaal, de tijdstempel maakt het waterdicht, en de context maakt het begrijpelijk waarom dit incident zo hard is aangekomen.
Wanneer een portier meer zegt dan een gesprek
De aangifte van vernieling is op advies van de wijkagent inmiddels gedaan. Niet omdat het om een spatje vloeistof gaat, maar omdat het om opzettelijke daad gaat, vastgelegd door een camera en voorafgegaan door een dreigement dat nu ineens niet meer als een losse flodder voelt.
Het gaat om vertrouwen. Om veiligheid. Om het idee dat je auto voor je eigen huis gewoon kan staan zonder dat iemand er hun frustratie of obsessie op botviert.
Het dossier bij de politie bevat nu de foto’s, het videomateriaal én het eerdere dreigbriefje. Het vormt samen een verhaal dat weinig ruimte laat voor alternatieve interpretaties.
Over de auteur
